Relacja z jedzeniem – dla jednych prosta i naturalna, dla innych staje się polem codziennej walki, źródłem lęku, wstydu i cierpienia. Mowa o zaburzeniach odżywiania, temacie niezwykle ważnym, trudnym i wciąż owianym wieloma szkodliwymi mitami. To zagadnienie, które wykracza daleko poza kwestie diety czy wyglądu, sięgając najgłębszych zakamarków ludzkiej psychiki i wpływając na każdą sferę życia.
W tym tekście, pełniąc rolę odpowiedzialnego przewodnika po skomplikowanej wiedzy medycznej, przyjrzymy się, czym naprawdę są zaburzenia odżywiania. Opierając się na oficjalnych klasyfikacjach, zdemistyfikujemy te choroby, aby pomóc zrozumieć ich prawdziwą naturę – nie jako fanaberię czy świadomy wybór, ale jako poważne schorzenia, które wymagają współczucia, wsparcia i specjalistycznego leczenia.
Spis treści
- Czym tak naprawdę są zaburzenia odżywiania? Definicja i obalenie szkodliwych mitów
- Oficjalna klasyfikacja zaburzeń odżywiania: jak specjaliści diagnozują te choroby?
- Jadłowstręt psychiczny czyli Anorexia Nervosa: charakterystyka i kryteria diagnostyczne
- Żarłoczność psychiczna czyli Bulimia Nervosa: cykl objadania się i zachowań kompensacyjnych
- Zaburzenie z napadami objadania się czyli Binge Eating Disorder (BED)
- Mniej znane ale równie poważne zaburzenia odżywiania: ARFID i OSFED
- Rola trenera i dietetyka we wspieraniu osób z zaburzeniami odżywiania: co wolno a czego nie?
- Najczęstsze pytania i odpowiedzi (FAQ)
- Podsumowanie: wiedza i zrozumienie to pierwszy krok do skutecznej pomocy i destygmatyzacji
- Bibliografia i główne źródła naukowe
Czym tak naprawdę są zaburzenia odżywiania? Definicja i obalenie szkodliwych mitów
Aby skutecznie rozmawiać o zaburzeniach odżywiania, musimy najpierw zrozumieć ich definicję. Często w przestrzeni publicznej myli się je z “niezdrową dietą” czy “przesadnym dbaniem o linię”. To błąd, który prowadzi do trywializowania problemu i stygmatyzacji osób chorych.
Definicja zaburzeń odżywiania: poważne choroby o podłożu psychicznym i fizjologicznym
Zaburzenia odżywiania (w nomenklaturze anglojęzycznej eating disorders lub feeding and eating disorders) to grupa zaburzeń psychicznych charakteryzujących się trwałymi i patologicznymi wzorcami dotyczącymi jedzenia lub zachowań związanych z jedzeniem. Prowadzą one do znaczących zmian w sposobie przyjmowania pokarmu i jego wchłaniania, co w konsekwencji powoduje poważne upośledzenie zdrowia fizycznego i funkcjonowania psychospołecznego.
Kluczowe jest tu słowo “psychicznych”. Problemy z jedzeniem są jedynie objawem, wierzchołkiem góry lodowej. U ich podłoża leży złożona sieć czynników:
- Biologicznych: predyspozycje genetyczne, zaburzenia w neuroprzekaźnictwie (np. poziomu serotoniny).
- Psychologicznych: niska samoocena, perfekcjonizm, problemy z regulacją emocji, traumy, współistniejące zaburzenia lękowe czy depresja.
- Społeczno-kulturowych: presja społeczna dotycząca wyglądu, kult szczupłości, wzorce przekazywane w rodzinie.
Dlaczego zaburzenia odżywiania to nie jest “fanaberia”, “dieta która wymknęła się spod kontroli” ani świadomy wybór?
Wyobraź sobie, że lustro staje się twoim największym wrogiem, a każda kaloria wydaje się śmiertelnym zagrożeniem. Wyobraź sobie wszechogarniające poczucie winy i wstrętu do samego siebie po zjedzeniu posiłku. Wyobraź sobie, że jedzenie, podstawowa czynność życiowa, staje się źródłem panicznego lęku. To nie jest kaprys – to potężny, obezwładniający lęk i wewnętrzny przymus, który przejmuje kontrolę nad całym życiem. Taka jest perspektywa osoby zmagającej się z zaburzeniem odżywiania.
Mówienie o tym, że “wystarczy zacząć normalnie jeść”, jest nie tylko nieskuteczne, ale i niezwykle krzywdzące. To tak, jakby powiedzieć osobie z depresją, żeby “po prostu wzięła się w garść”. Zaburzenia odżywiania nie są wynikiem słabej woli. Są chorobą, która zniekształca myślenie, postrzeganie własnego ciała i relację z jedzeniem. To często nieadaptacyjna, destrukcyjna strategia radzenia sobie z przytłaczającymi emocjami, bólem psychicznym lub poczuciem braku kontroli nad własnym życiem.
Oficjalna klasyfikacja zaburzeń odżywiania: jak specjaliści diagnozują te choroby?
Współczesna psychiatria i psychologia dysponują precyzyjnymi narzędziami, które pozwalają na rzetelną diagnozę zaburzeń psychicznych, w tym zaburzeń odżywiania. Dwa najważniejsze systemy klasyfikacyjne to DSM-5, stworzony przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, oraz ICD-11, opracowany przez Światową Organizację Zdrowia.
Rola klasyfikacji medycznych DSM 5 i ICD 11 w precyzyjnej diagnostyce
Klasyfikacje te nie są jedynie spisem chorób. To szczegółowe podręczniki, które dla każdej jednostki chorobowej podają konkretne kryteria diagnostyczne. Określają one, jakie objawy, o jakim nasileniu i czasie trwania muszą wystąpić, aby specjalista (lekarz psychiatra) mógł postawić jednoznaczną diagnozę. Dzięki temu diagnoza staje się obiektywna, powtarzalna i zrozumiała dla specjalistów na całym świecie, co jest fundamentem planowania skutecznego leczenia.
Dlaczego prawidłowa diagnoza postawiona przez specjalistę jest kluczowa dla skutecznego leczenia?
Postawienie prawidłowej diagnozy jest absolutnie kluczowe. Różne zaburzenia odżywiania, mimo pewnych podobieństw, mają odmienną specyfikę i wymagają innego podejścia terapeutycznego. Inaczej pracuje się z osobą z restrykcyjną anoreksją, inaczej z osobą cierpiącą na bulimię czy zaburzenie z napadami objadania się. Precyzyjna diagnoza pozwala na:
- Dobranie odpowiedniej formy psychoterapii (np. terapia poznawczo-behawioralna, terapia dialektyczno-behawioralna, terapia rodzinna).
- Wdrożenie ewentualnej farmakoterapii przez lekarza psychiatrę.
- Opracowanie adekwatnego planu wsparcia żywieniowego przez dietetyka klinicznego.
- Monitorowanie i zapobieganie specyficznym dla danej choroby powikłaniom medycznym.
Samodiagnoza na podstawie artykułów w internecie może prowadzić do błędnych wniosków, niepotrzebnego lęku lub, co gorsza, zbagatelizowania realnego zagrożenia.
Jadłowstręt psychiczny czyli Anorexia Nervosa: charakterystyka i kryteria diagnostyczne
Anoreksja jest prawdopodobnie najbardziej znanym, ale też jednym z najbardziej śmiertelnych zaburzeń psychicznych. Charakteryzuje się obsesyjnym dążeniem do szczupłości i panicznym lękiem przed przybraniem na wadze.
Główne objawy anoreksji: restrykcje, intensywny lęk przed przytyciem i zaburzony obraz ciała
Zgodnie z klasyfikacją DSM-5, aby zdiagnozować jadłowstręt psychiczny (Anorexia Nervosa), muszą być spełnione trzy kluczowe kryteria:
- Ograniczenie podaży energii w stosunku do zapotrzebowania, prowadzące do znacząco niskiej masy ciała w kontekście wieku, płci, drogi rozwojowej i zdrowia fizycznego. “Znacząco niska masa ciała” jest definiowana jako masa ciała niższa niż minimalna norma lub, u dzieci i młodzieży, niższa niż minimalna oczekiwana.
- Intensywny lęk przed przybraniem na wadze lub otyłością albo uporczywe zachowania uniemożliwiające przyrost masy ciała, pomimo utrzymującej się znacząco niskiej masy ciała.
- Zaburzenia w postrzeganiu własnej masy lub kształtu ciała, nadmierny wpływ masy lub kształtu ciała na samoocenę lub uporczywy brak świadomości powagi obecnej niskiej masy ciała.
Osoba chora na anoreksję, patrząc w lustro, nie widzi wychudzonego ciała – widzi osobę “grubą”, która musi dalej chudnąć. Każdy gram na wadze to porażka, a każdy utracony kilogram to iluzoryczne poczucie sukcesu i kontroli.
Dwa podtypy jadłowstrętu psychicznego: typ restrykcyjny oraz typ z napadami objadania się i przeczyszczaniem
DSM-5 wyróżnia dwa podtypy anoreksji:
- Typ restrykcyjny: W ciągu ostatnich trzech miesięcy osoba nie angażowała się w nawracające epizody objadania się lub zachowań przeczyszczających (takich jak prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających, diuretyków czy lewatyw). Utrata wagi jest osiągana głównie poprzez dietę, głodówki i/lub nadmierne ćwiczenia fizyczne.
- Typ z napadami objadania się i/lub przeczyszczaniem: W ciągu ostatnich trzech miesięcy osoba angażowała się w nawracające epizody objadania się lub zachowań przeczyszczających. Nawet jeśli epizody objadania się są obiektywnie niewielkie, osoba przeżywa je jako utratę kontroli, po której następuje kompensacja.
Żarłoczność psychiczna czyli Bulimia Nervosa: cykl objadania się i zachowań kompensacyjnych
Bulimia to choroba pełna skrajności, rozgrywająca się często w tajemnicy. Charakteryzuje ją cykl napadów niekontrolowanego objadania się, po których następuje poczucie winy i próba “odwrócenia” skutków napadu poprzez zachowania kompensacyjne.
Kluczowe kryteria diagnostyczne bulimii: powracające napady objadania się i nieodpowiednie zachowania kompensacyjne
Zgodnie z kryteriami diagnostycznymi DSM-5 dla żarłoczności psychicznej (Bulimia Nervosa), muszą występować:
- Nawracające epizody objadania się. Epizod objadania się charakteryzuje się obydwoma z następujących:
- Jedzenie w określonym czasie (np. w ciągu dwóch godzin) ilości jedzenia, która jest zdecydowanie większa niż to, co większość ludzi zjadłaby w podobnym czasie i w podobnych okolicznościach.
- Poczucie braku kontroli nad jedzeniem podczas epizodu (np. uczucie, że nie można przestać jeść lub kontrolować tego, co i ile się je).
- Nawracające, nieodpowiednie zachowania kompensacyjne w celu zapobiegania przyrostowi masy ciała, takie jak: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, diuretyków lub innych leków, głodówki lub nadmierne ćwiczenia fizyczne.
- Zarówno napady objadania się, jak i nieodpowiednie zachowania kompensacyjne występują średnio co najmniej raz w tygodniu przez trzy miesiące.
- Samoocena jest nadmiernie uzależniona od kształtu i masy ciała.
- Zaburzenie nie występuje wyłącznie podczas epizodów jadłowstrętu psychicznego. (Jeśli kryteria anoreksji są spełnione, diagnoza anoreksji ma pierwszeństwo).
W przeciwieństwie do osób z anoreksją, osoby z bulimią często utrzymują prawidłową masę ciała lub mają niewielką nadwagę, co sprawia, że choroba może być przez długi czas niewidoczna dla otoczenia.
Jakie są najczęstsze metody kompensacyjne i jakie niosą ze sobą poważne zagrożenia zdrowotne?
Zachowania kompensacyjne są desperacką próbą odzyskania kontroli i zniwelowania lęku po napadzie objadania. Niosą one ze sobą katastrofalne skutki dla zdrowia:
- Prowokowanie wymiotów: prowadzi do zaburzeń elektrolitowych (groźnych dla serca!), uszkodzenia szkliwa zębów, podrażnienia i stanów zapalnych przełyku (aż do jego pęknięcia), obrzęku ślinianek.
- Nadużywanie środków przeczyszczających i diuretyków: powoduje ciężkie odwodnienie, dalsze zaburzenia elektrolitowe, uszkodzenie i rozleniwienie jelit, problemy z nerkami.
- Nadmierne ćwiczenia fizyczne: prowadzą do kontuzji, przeciążenia układu krążenia, wyczerpania i podporządkowania całego życia reżimowi treningowemu.
Zaburzenie z napadami objadania się czyli Binge Eating Disorder (BED)
Zaburzenie z napadami objadania się (BED) zostało oficjalnie włączone do DSM-5 jako odrębna jednostka chorobowa w 2013 roku, choć opisywane było znacznie wcześniej. Jest to najczęściej występujące zaburzenie odżywiania.
Charakterystyka napadów objadania się: utrata kontroli i towarzyszące jej wyraźne cierpienie psychiczne
Podobnie jak w bulimii, sednem BED są nawracające epizody objadania się, którym towarzyszy poczucie utraty kontroli. Zgodnie z DSM-5, epizody te są związane z co najmniej trzema z następujących cech:
- Jedzenie znacznie szybsze niż normalnie.
- Jedzenie aż do nieprzyjemnego uczucia pełności.
- Jedzenie dużych porcji jedzenia, mimo że nie odczuwa się fizycznego głodu.
- Jedzenie w samotności z powodu wstydu i zażenowania ilością spożywanego jedzenia.
- Odczuwanie wstrętu do siebie, depresji lub ogromnego poczucia winy po napadzie.
Aby postawić diagnozę, napady muszą występować średnio co najmniej raz w tygodniu przez trzy miesiące i powodować znaczne cierpienie psychiczne.
Kluczowa różnica w stosunku do bulimii: brak regularnych zachowań kompensacyjnych
To fundamentalna różnica, która odróżnia BED od bulimii. W zaburzeniu z napadami objadania się nie występują regularne, nieodpowiednie zachowania kompensacyjne, takie jak prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających czy nadmierne ćwiczenia. Chociaż osoba może podejmować próby stosowania restrykcyjnych diet pomiędzy napadami, nie mają one charakteru systematycznej kompensacji.
Jakie są konsekwencje zdrowotne i psychologiczne zaburzenia z napadami objadania się?
Brak kompensacji sprawia, że BED często prowadzi do nadwagi lub otyłości. Wiąże się to z podwyższonym ryzykiem chorób metabolicznych, takich jak cukrzyca typu 2, nadciśnienie tętnicze, choroby serca czy zespół bezdechu sennego. Jednak konsekwencje psychologiczne są równie dotkliwe. Osoby z BED często zmagają się z ciężką depresją, zaburzeniami lękowymi, niską samooceną i izolacją społeczną, uwięzione w błędnym kole objadania się i poczucia winy.
Mniej znane ale równie poważne zaburzenia odżywiania: ARFID i OSFED
Świat zaburzeń odżywiania nie kończy się na anoreksji, bulimii i BED. Istnieją inne, równie poważne diagnozy, które obejmują pacjentów z ogromnym cierpieniem, ale o nieco innej specyfice objawów.
Zaburzenie z ograniczaniem lub unikaniem przyjmowania pokarmów (ARFID): gdy jedzenie budzi lęk
ARFID (Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder) to zaburzenie, w którym głównym problemem nie jest lęk przed przytyciem ani zaburzony obraz ciała. Unikanie jedzenia wynika z innych przyczyn:
- Brak zainteresowania jedzeniem lub jego konsekwencjami.
- Nadwrażliwość na cechy sensoryczne pokarmów (zapach, smak, konsystencja, wygląd).
- Lęk przed awersyjnymi konsekwencjami jedzenia, np. zadławieniem się, wymiotami, bólem brzucha, oparty na wcześniejszym traumatycznym doświadczeniu.
Skutkiem jest chroniczna niemożność zaspokojenia zapotrzebowania na energię i/lub składniki odżywcze, co prowadzi do znacznej utraty wagi, poważnych niedoborów pokarmowych, zależności od suplementów lub żywienia dojelitowego i/lub znaczącego upośledzenia funkcjonowania psychospołecznego.
Inne określone zaburzenia odżywiania (OSFED): dlaczego ta diagnoza jest tak ważna i równie poważna?
Diagnoza OSFED (Other Specified Feeding or Eating Disorder) jest stawiana, gdy objawy powodują klinicznie istotne cierpienie, ale nie spełniają w pełni kryteriów dla żadnego z powyższych zaburzeń. To NIE jest “lżejsza” kategoria. OSFED jest równie poważne i niebezpieczne. Przykłady to:
- Anoreksja atypowa: Spełnione są wszystkie kryteria anoreksji, z wyjątkiem jednego – masa ciała pacjenta, mimo znacznej utraty, wciąż mieści się w granicach normy lub jest powyżej niej.
- Bulimia o małej częstotliwości i/lub ograniczonym czasie trwania: Napady i kompensacje występują rzadziej niż raz w tygodniu lub trwają krócej niż 3 miesiące.
- Zaburzenie z napadami objadania się o małej częstotliwości i/lub ograniczonym czasie trwania: Analogicznie do bulimii.
- Zaburzenie o charakterze przeczyszczającym (Purging Disorder): Występują zachowania przeczyszczające w celu wpłynięcia na wagę, ale bez wcześniejszych napadów objadania się.
Kategoria OSFED jest kluczowa, ponieważ pozwala objąć specjalistyczną pomocą osoby, które bez niej pozostałyby bez diagnozy i leczenia, mimo że ich cierpienie i ryzyko medyczne są równie wysokie.
Masz pytania dotyczące bezpiecznego powrotu do aktywności fizycznej lub odbudowy zdrowych nawyków żywieniowych? Chcesz omówić swoją sytuację w bezpiecznej i wolnej od oceny atmosferze? Umów się na konsultację online, aby uzyskać profesjonalne porady.
Rola trenera i dietetyka we wspieraniu osób z zaburzeniami odżywiania: co wolno a czego nie?
W branży fitness i wellness ciąży ogromna odpowiedzialność za szerzenie rzetelnej wiedzy na ten temat. Niestety, presja na idealne ciało, promowana często w mediach społecznościowych i niektórych środowiskach fitness, może być jednym z czynników ryzyka rozwoju problemów z odżywianiem.
Moja rola jako specjalisty: granice kompetencji i kluczowa współpraca w zespole terapeutycznym
Rola dietetyka czy trenera w kontekście zaburzeń odżywiania jest ściśle określona i ma swoje granice. Specjaliści ci nie zajmują się diagnozowaniem ani leczeniem zaburzeń odżywiania. Ich zadaniem jest bycie częścią wspomnianego wcześniej multidyscyplinarnego zespołu i ścisła współpraca z lekarzem prowadzącym, psychiatrą i psychoterapeutą.
Praca z dietetykiem klinicznym lub trenerem medycznym może rozpocząć się dopiero wtedy, gdy zespół terapeutyczny uzna, że pacjent jest na to gotowy. Polega ona na:
- Wsparciu w zakresie edukacji żywieniowej i normalizacji jedzenia (realizowane przez dietetyka klinicznego).
- Pomocy w odbudowaniu zdrowej relacji z ciałem poprzez ruch – skupieniu się na sile, sprawności i radości z aktywności, a nie na spalaniu kalorii czy modelowaniu sylwetki (rola odpowiedzialnego trenera). W tym procesie kluczowe stają się metody takie jak trening medyczny i korekcyjny, które stawiają na pierwszym miejscu zdrowie i funkcjonalność.
Każdy krok musi być konsultowany z terapeutą i lekarzem. Próba samodzielnego “leczenia” zaburzeń odżywiania dietą i treningiem jest nie tylko nieskuteczna, ale może być śmiertelnie niebezpieczna. Praca z doświadczonym dietetykiem w Lublinie może rozpocząć się dopiero wtedy, gdy zespół terapeutyczny uzna, że pacjent jest na to gotowy. Polega ona na wsparciu w zakresie edukacji żywieniowej i normalizacji jedzenia.
Jak stworzyć bezpieczne i wspierające środowisko dla osoby w procesie leczenia?
Kluczowe jest stworzenie przestrzeni wolnej od oceny i presji. Oznacza to rezygnację z języka skoncentrowanego na wadze i wyglądzie (“schudłaś”, “świetnie wyglądasz”). Zamiast tego skupiamy się na samopoczuciu, energii, sile i zdrowiu. W pracy z osobami w procesie zdrowienia unika się ważenia, mierzenia i robienia zdjęć “przed i po”, które mogłyby wzmacniać obsesyjne myśli. Celem jest pokazanie, że ciało jest narzędziem do życia, a nie obiektem do ciągłej oceny. Kiedy pacjent jest gotowy, można stopniowo odbudowywać pozytywne nawyki, ucząc go od podstaw, jak zacząć ćwiczyć na siłowni w sposób zdrowy i zrównoważony.
Wsparcie treningowe dla osoby w procesie leczenia zaburzeń odżywiania musi być oparte na bezpieczeństwie i zdrowiu. Potrzebujesz indywidualnego planu, który skupi się na sprawności i sile, a nie na kaloriach i wyglądzie? Indywidualny plan na siłownię może być stworzony z uwzględnieniem tych priorytetów.
Najczęstsze pytania i odpowiedzi (FAQ)
Czy zaburzenia odżywiania to po prostu dieta, która wymknęła się spod kontroli?
Nie. Zaburzenia odżywiania to poważne choroby psychiczne, a nie “zła dieta”. U ich podłoża leżą złożone czynniki biologiczne, psychologiczne i społeczne. Problemy z jedzeniem są objawem głębszego cierpienia, a nie świadomym wyborem czy brakiem silnej woli.
Czy tylko bardzo szczupłe osoby chorują na anoreksję?
Niekoniecznie. Chociaż niska masa ciała jest kluczowym kryterium diagnostycznym, istnieje tzw. anoreksja atypowa, gdzie osoba przejawia wszystkie psychiczne objawy choroby (lęk przed wagą, restrykcje), ale jej waga mieści się w normie. Cierpienie i ryzyko medyczne są równie wysokie.
Czym różni się bulimia od napadowego objadania się (BED)?
Główna różnica polega na występowaniu regularnych zachowań kompensacyjnych. W bulimii po napadzie objadania się następują próby “pozbycia się” jedzenia (np. wymioty, przeczyszczanie). W zaburzeniu z napadami objadania się (BED) takie zachowania nie występują.
Czy z zaburzeń odżywiania da się wyleczyć?
Tak, pełne wyzdrowienie jest możliwe, choć proces leczenia bywa długi i wymagający. Kluczowe jest podjęcie profesjonalnej, kompleksowej terapii prowadzonej przez zespół specjalistów: psychiatrę, psychoterapeutę i dietetyka klinicznego.
Gdzie najpierw szukać pomocy, jeśli podejrzewam u siebie zaburzenia odżywiania?
Dobrym pierwszym krokiem jest rozmowa z lekarzem rodzinnym, który może skierować do odpowiednich specjalistów. Można również skontaktować się bezpośrednio z psychologiem, psychiatrą lub poszukać wsparcia w organizacjach pomocowych, takich jak Ogólnopolskie Centrum Zaburzeń Odżywiania.
Podsumowanie: wiedza i zrozumienie to pierwszy krok do skutecznej pomocy i destygmatyzacji
Dotarliśmy do końca tego obszernego omówienia. Mam nadzieję, że ten artykuł pozwolił Ci lepiej zrozumieć, jak złożonymi i poważnymi chorobami są zaburzenia odżywiania. Wiedza jest fundamentem empatii, a empatia jest niezbędna do skutecznego wspierania osób chorych i walki ze stygmatyzacją.
Jak rozmawiać i wspierać bliską osobę u której podejrzewamy zaburzenia odżywiania?
Jeśli martwisz się o kogoś bliskiego, podejdź do rozmowy z troską i empatią.
- Wybierz spokojny czas i miejsce.
- Mów w pierwszej osobie, używając komunikatów “Ja”: “Martwię się o Ciebie, bo zauważyłem/am, że…”, zamiast “Ty masz problem, musisz…”.
- Skup się na konkretnych zachowaniach i uczuciach, a nie na wyglądzie czy wadze.
- Unikaj oskarżeń, zawstydzania i prostych rad w stylu “po prostu jedz”.
- Wyraź swoją troskę i zaoferuj pomoc w znalezieniu profesjonalnego wsparcia. Bądź cierpliwy – decyzja o podjęciu leczenia należy do osoby chorej, ale Twoje wsparcie może być kluczowe.
Jeśli Ty lub ktoś z Twoich bliskich potrzebuje pomocy w odbudowaniu zdrowej relacji z ciałem i ruchem, trening medyczny w Lublinie pod okiem świadomego specjalisty może być bezpiecznym elementem procesu zdrowienia, zawsze w porozumieniu z zespołem terapeutycznym.
Gdzie szukać profesjonalnej pomocy? Ważne kontakty i organizacje wsparcia
Poniżej znajduje się lista miejsc, gdzie można szukać profesjonalnej, bezpłatnej i anonimowej pomocy oraz rzetelnych informacji. To pierwszy, najważniejszy krok.
- Ogólnopolskie Centrum Zaburzeń Odżywiania: oferuje konsultacje, wsparcie i informacje o specjalistycznych ośrodkach leczenia. (Warto sprawdzić aktualną stronę internetową w celu znalezienia numeru telefonu lub formularza kontaktowego).
- Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży: 116 111 (czynny 7 dni w tygodniu, 24h na dobę).
- Kryzysowy Telefon Zaufania dla Dorosłych: 116 123 (czynny codziennie od 14:00 do 22:00).
- Lekarz pierwszego kontaktu (lekarz rodzinny): Może być pierwszym punktem kontaktu, który skieruje do odpowiednich specjalistów – psychiatry, psychologa, dietetyka klinicznego.
Pamiętaj: z zaburzeń odżywiania można wyjść – kluczowe jest szukanie i przyjęcie profesjonalnej pomocy
Droga do zdrowia bywa długa i wyboista, ale pełne wyzdrowienie jest absolutnie możliwe. Tysiące osób wyszło z tej choroby i odzyskało swoje życie. Kluczem jest przerwanie milczenia, przełamanie wstydu i zwrócenie się o pomoc do specjalistów, którzy wiedzą, jak prowadzić pacjenta przez ten trudny proces. Jeśli zmagasz się z zaburzeniami odżywiania, pamiętaj – nie jesteś sam/a, a Twoje życie jest warte tego, by o nie zawalczyć.
Śledź moje profile:
Bibliografia i główne źródła naukowe
- American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (5th ed.). Arlington, VA: American Psychiatric Publishing.
- World Health Organization. (2019). International statistical classification of diseases and related health problems (11th rev.).
- Cierpiałkowska, L., & Sęk, H. (red.). (2016). Psychologia kliniczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
- Józefik, B. (red.). (2016). Kultura, ciało, (nie)jedzenie. Perspektywa psychoanalityczna i kulturowa. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
